روح بلندش شاد و نام نیک و دل خیرخواهانه سرمایه جاودانه اش باد.

زندگی را معرکه دانایان میدانست و در همان اوائل تدریسش سعی بر بصیرت افزائی نسل داشت.

آنزمان از "خمرهای سرخ" و مبارزان "ویتنامی" در کلاس سخن می راند و از "بن بلا"، "چگوارا" و مظلومان "بیافزا" و جنایات "پینوشته" و صدها نمونه دیگر مطلب ارائه می کرد.

در هنگامه " قیام مردمی ایران قهرمان " نیز " جانی نو" داشت و تلاشش در آگاهی بخشی و رموز مبارزه، حرفها داشت.

در کنارش بر غم محرومان و خدمت به همنوعان پیشگام و جلودار بود و بویژه برای فرهنگیان هیچگاه زبان به کام نکشید و در ایجاد فضاهای تعاملی و رفاهی دست بالائی داشت.

و خلاصه تا آخرین مهجه، توان و رمق رنج سفر به خود  خرید و دیداری پایانی با وزیر آموزش و پرورش برای توصیه های پدرانه و غمخوارانه در امر معیشت و احیاء شخصیت فرهنگیان داشت.

اجرش با حضرت دادار و جایگاهش " رضوان خلد" عند " ملیک مقتدر" باد.

در این سوگ باهمه " اخلاق مداران فرهنگی" همدل و برای رفعت جایگاهش دعاگوییم.